Ażurowe motyle, czyli trochę (o) pracy...

Po pół roku bycia kelnerką, sprzątaczką, gońcem, zegarynką, klucznikiem, instruktorem mycia rąk oraz zębów, dodatkowymi oczami i nie wiem czym tam jeszcze (a wszystko to kryje się za całkiem sympatycznym określeniem: pomoc nauczyciela...), dostałam w końcu możliwość zrobienia czegoś kreatywnego dla przedszkola (a tak właściwie to chyba bardziej dla siebie, gdyż od pewnego czasu aż mnie roznosiło, a wszelkie próby realizowania się poza pracą, to jednak wciąż nie było TO...).

Biorąc pod uwagę, że najwyższa pora na wiosenne porządki, kilka dni temu nie wytrzymałam i zaproponowałam, że przygotuję motylki na szyby. W rezultacie po dwóch dniach walki z nożykiem do cięcia papieru, okna naszej sali ozdobiły delikatne ażurowe wzory (projektu własnego, ale jeśli ktoś ma ochotę, mogę udostępnić szablony).

 

 -(-@

Niby nic takiego, ale człowiek od razu lepiej się czuje... Bo żeby praca dawała satysfakcję, trzeba włożyć w nią trochę... pracy! Takiej naprawdę od siebie, z głębi serca... Nawet, gdyby inni nie potrafili tego zrozumieć. Niestety, możliwość czerpania radości z tej pracy w bardzo dużym stopniu zależy od tego, komu się asystuje...

-(-@

PS. Przypominam, że czekam na drugą osobę, która chciałaby dostać ode mnie upominek w ramach  "podaj dalej" (TU można się zapisać), by następnie kontynuować zabawę na swoim blogu...